sinterklaas

Vrienden/innen


Toen ik in Sudan aankwam was ik in het bezit van vier stringetjes, de rest zou toch snel komen. Op zich is dat goed te doen en ik heb mezelf aangeleerd om bij elke douche beurt het stringetje ook even mee te soppen. Afgelopen week echter kwam ik erachter dat twee van deze kostbaarheden van de waslijn zijn verdwenen. Dat brengt de stand dus nog op twee.
Ik heb een (1) dienstbroek (ook nog zelf aangeschaft bij outdoor winkel) want de rest zou toch snel komen. En op zich is dat best te doen, elke twee dagen de broek even in een sopje (nee niet door mijn cleaning lady) uurtje drogen en de broek kan weer aan. Inmiddels, na tweeënhalve maand is de broek bijna doorzichtig geworden. (maar goed dat niet al m’n strings gejat zijn.
Ik heb een paar dienstschoenen, de rest zou toch immers snel komen, die al lang niet meer zwart zijn. Ook begint er zich binnenin onder mijn inlegzool een boeiende mos/schimmel cultuur te ontwikkelen. We werken zeven dagen per week, dus de schoenen (en broek) worden elke dag gedragen.
Mijn Griekse cursus heb ik willekeurig ingepakt en het blijkt dat ik de boeken vanaf les 25 bij me heb. De rest van het lesmateriaal zou toch immers snel komen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat beginnen bij les 25 toch wat te hoog gegrepen is voor me.
Mijn homeopathische pillen voor overgangsklachten had ik in beperkte mate bij me, de rest zou toch immers snel komen. Inmiddels is mijn voorraad op en loop ik hier de halve dag rond met een rode kop van de opvliegers. Hetgeen niemand verder opvalt, want de temperaturen liggen nog steeds rond de 35 graden.
Mijn sportschoenen, ja jullie voelen de bui al hangen, zitten ook in de bagage die nog steeds onderweg is en omdat ik hier toch iets aan sport wil doen loop ik nu, tijdens het voetballen met de Bangladeshi op basketbal schoenen die ik op de markt in Torit heb kunnen kopen, maar die helaas een maatje te groot zijn.
Om nog maar niet te spreken over m’n regenkleding, shampoo (is hier niet te koop) kookspullen, bestek (tot nog toe kon ik het redden met het plastic bestek dat we hebben gekregen in het vliegtuig op de heenreis) haarverf (ja ik ben grijs aan het worden)
Het dagelijkse eentonige voedsel, rijst bonen en groene blaadjes kan ik gelukkig aanvullen met het voedsel dat mijn schoonouders me, in kleine pakketjes sturen en de pakjes die ik van te voren heb ingepakt, met jullie ontbijtkoek, muslirepen etc.die elke week door die zelfde schoonouders naar het postkantoor worden gebracht. (lau en Maria mijn dank hiervoor)
Vandaag zijn er weer een aantal heli’s geland op teamsite Torit en als kinderen op pakjesavond stonden we te wachten of onze kisten bij de cargo zouden zitten..
Maar helaas de sint heeft wederom niet aan ons gedacht. Het schijnt niet mogelijk te zijn om de kisten, die we op 27 januari hebben ingeleverd hier op de teamsite te kunnen krijgen.
Het wachten is dus maar weer op de volgende vlucht a.s. vrijdag, maar mijn geloof in de sint begint drastisch af te nemen.
Toch is het nog steeds goed toeven hier, het leven op het UN kamp is een leuke ervaring, iedereen zit hier in hetzelfde schuitje. Er ontstaan leuke gesprekken, vriendschappen, spontane etentjes en uitwisselingen van culturele gebruiken.
Het geeft me ook te denken, het leven hier zo onder toch wel redelijk primitieve omstandigheden en het leven thuis, dat zo gevuld is met allerlei luxe artikelen en mogelijkheden die ik in Nederland altijd zo van zelfsprekend vond.
Voor ons, internationals is het maar tijdelijk, wij gaan ooit weer terug naar onze eigen cultuur, familie, vrienden, werk en alle andere dingen die we altijd maar als gewoon ervaren.
Voor de mensen hier in Sudan blijft het sappelen en zij kunnen alleen maar dromen van al die dingen, die voor ons zo normaal zijn.

Nou jongens ik ga m’n te grote sportschoenen uittrekken, douchen, m’n stringetje wassen,
m’n uniformbroek van de lijn halen, talkpoeder in m’n dienstschoenen gooien, cultuur uitwisselen met m’n buurman uit Moldavië, terwijl ik ontbijtkoek nuttig en dan is het alweer bedtijd.

Salam