Vrienden/innen

Als er iets is wat ik heb geleerd in Afrika, dan is het geduld hebben. Er is altijd wel iets waarop je moet wachten hier. Afgelopen maandag zijn we in Juba aangekomen en zijn dinsdagmorgen vroeg met uitchecken begonnen. Daar staan officieel drie tot vijf dagen voor. Wij hebben het in twee en een halfuur gedaan. Uitchecken houdt in met een loop briefje langs allerlei kantoren gaan en op een handtekening wachten dat je “gecleared” bent dus nergens meer iets hebt open staan, zoals, geld, sleutels, portofoon etc. Hiervoor moet je het halve kamp aflopen voor alle verschillende afdelingen en als je geluk hebt, zoals wij, dan zit het juiste mannetje op de juiste plek en kan hij zijn handtekening zetten. Mocht dat mannetje er niet zitten dan moet je later terug komen, mocht hij er dan nog niet zijn, dan moet je later terug komen, mocht hij.......etc. En ja dat kan bij elkaar wel eens drie dagen duren. Maar goed wij hadden geluk en konden onze vlucht van a.s. Vrijdag naar Khartoum verzetten naar vandaag. In Khartoum begint het hele circus weer opnieuw.

Geduld hebben en afwachten, dat zit de Sudanees in het bloed. Men ondergaat alles gelaten en neemt weinig initiatief en zal niet veel moeite doen om zijn/haar positie te verbeteren.
Misschien heeft het met de oorlog te maken dat men deze houding hier heeft, bang dat alles toch weer afgepakt zal worden. Of het ontbreken van vertrouwen in eigen kunnen.
Omstandigheden veranderen neemt tijd in beslag. Ik ben me ervan bewust dat er nog veel moet gebeuren in Sudan, dat wij dat niet in een half jaar hebben kunnen rechtzetten.
Een aantal zaken zijn sinds onze komst wel veranderd, zo heeft de gevangenis van Torit een nieuw dak gekregen, heeft het ziekenhuis diverse medische goederen ontvangen en heeft nu ook steun van de regering om de situatie te verbeteren, is er een begin gemaakt met het opzetten van een opvang voor vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel/huiselijk geweld. Is de opzet van de maaltijdvergoeding voor Politie studenten veranderd, zodat dit minder fraude gevoelig is.
Wat mij van deze afgelopen maanden wel is bijgebleven is dat de Sudanees, ondanks dat er gebrek aan bijna alles is, zelden zal klagen en altijd bereid is om je een glimlach te schenken.
Daar kunnen wij in Nederland echt een voorbeeld aan nemen.

De laatste zondag in Torit wilden we afscheid nemen van een van de SSPS collega's wiens dochtertje ernstig ziek was en waarvoor Harm en Dirk zich hebben ingespannen om hier enige verandering in te brengen, met name door wat artsen in beweging te krijgen en biopten op te sturen om duidelijkheid te krijgen over wat het kind nu precies mankeerde.
Toen we het toekel plaatsje opliepen werden we opgewacht door diepbedroefde mensen, het meisje was twee dagen ervoor overleden en reeds begraven vlakbij de toekel.
Ja en daar sta je dan, machteloos.


Op verzoek nog een kleine anekdote.
Op een ochtend kwam ik bij het plaatselijke politie bureau en zag dat er op de “binnenplaats” een koe lag, die was vastgebonden aan een geparkeerde auto. Op mijn vraag aan de wachtcommandant wat er met het beest aan de hand was antwoordde deze dat de koe was gearresteerd omdat hij iets vernield zou hebben. Ik keek de man aan en bleef wachten totdat hij zou beginnen te lachen, intussen ook rond speurend waar de verborgen camera hing. Het was echter bloed serieus. Ik had al eerder van een Nederlandse collega uit een andere plaats gehoord dat die hetzelfde had meegemaakt, maar dat de arrestant toen een geit was.
Ik vraag me af hoe ze deze criminelen gaan verhoren.

Ook op verzoek
wat foto's van hoe een Zuid Sudaneese politie agent gestraft kan worden.
Dit kan variëren van extra dagen werken, eerst een preek en dan een paar uur in de brandende zon staan, tot een flinke aframmeling, of een combinatie van deze.
Ik zie nog wel mogelijkheden voor de politiebond om hier wat leden te werven.


De hele vorige week stond in het teken van afscheid nemen. Er waren diverse feestjes voor ons georganiseerd en het was werkelijk hartverwarmend.
Ik heb een fijne tijd gehad in Torit en kijk er met plezier op terug. Ik zal de vriendschap en de saamhorigheid op het kamp missen.
Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van mensen waar ik op gesteld ben geraakt en me te realiseren dat ik ze nooit meer terug zal zien. Want zo gaat het vaak met missie vriendschappen en soms, soms heb je geluk en ontmoet je die vriend of vriendin toch weer, Inschala
De kippen en de katten en dan met name Hansi (heeft speciale zorg nodig, is echt een aandoenlijk sukkeltje) kan ik met een gerust hart achter laten, want een Noorse collega zal de zorg voor deze dieren op zich nemen en ik kan er ook op vertrouwen dat ze, dan met name de kippen, niet op de barbecue zullen eindigen.
Het is ook goed om naar huis te gaan, mijn geliefde weer te zien en verder te kunnen gaan met ons leven samen, mijn beesten Jacko en Floppie weer een thuis te kunnen geven, mijn vrienden en colega's weer te zien. Weer eens in een heerlijk schoon bed te liggen, een bad nemen, in een schone auto rijden, m'n was met heet water te kunnen wassen, mijn vitamine/mineralen huishouding weer op peil te brengen nou ja nog veel meer dingen.
Ik wil dit gedeelte van mijn missie vast afsluiten, hoewel ik misschien de komende week nog wel een stukje zal schrijven.
Ik wil iedereen bedanken die mijn site heeft gelezen en vooral de mensen die ook zo stoer waren om een reactie te plaatsen.
De mensen die mij voor vertrek hebben voorzien van een grote hoeveelheid Muesli repen, ontbijtkoek, Liga's etc.
Marian van De hondenhut, voor de zorg voor Jacko.
Mascha voor het voor de zoveelste keer in huis nemen van Floppie.
Mijn collega's Harm en Dirk, ik heb genoten van jullie gezelschap en ideeën.
Mijn schoonouders die mij met nimmer aflatend enthousiasme pakjes en kaarten bleven sturen.
En natuurlijk mijn Anita, die mij de ruimte en het vertrouwen heeft gegeven om deze missie te kunnen volbrengen.

THANX