Onderweg
Door: ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
11 Augustus 2010 | Soedan, Juba
Vrienden/innen
Als er iets is wat ik heb geleerd in Afrika, dan is het geduld hebben. Er is altijd wel iets waarop je moet wachten hier. Afgelopen maandag zijn we in Juba aangekomen en zijn dinsdagmorgen vroeg met uitchecken begonnen. Daar staan officieel drie tot vijf dagen voor. Wij hebben het in twee en een halfuur gedaan. Uitchecken houdt in met een loop briefje langs allerlei kantoren gaan en op een handtekening wachten dat je “gecleared” bent dus nergens meer iets hebt open staan, zoals, geld, sleutels, portofoon etc. Hiervoor moet je het halve kamp aflopen voor alle verschillende afdelingen en als je geluk hebt, zoals wij, dan zit het juiste mannetje op de juiste plek en kan hij zijn handtekening zetten. Mocht dat mannetje er niet zitten dan moet je later terug komen, mocht hij er dan nog niet zijn, dan moet je later terug komen, mocht hij.......etc. En ja dat kan bij elkaar wel eens drie dagen duren. Maar goed wij hadden geluk en konden onze vlucht van a.s. Vrijdag naar Khartoum verzetten naar vandaag. In Khartoum begint het hele circus weer opnieuw.
Geduld hebben en afwachten, dat zit de Sudanees in het bloed. Men ondergaat alles gelaten en neemt weinig initiatief en zal niet veel moeite doen om zijn/haar positie te verbeteren.
Misschien heeft het met de oorlog te maken dat men deze houding hier heeft, bang dat alles toch weer afgepakt zal worden. Of het ontbreken van vertrouwen in eigen kunnen.
Omstandigheden veranderen neemt tijd in beslag. Ik ben me ervan bewust dat er nog veel moet gebeuren in Sudan, dat wij dat niet in een half jaar hebben kunnen rechtzetten.
Een aantal zaken zijn sinds onze komst wel veranderd, zo heeft de gevangenis van Torit een nieuw dak gekregen, heeft het ziekenhuis diverse medische goederen ontvangen en heeft nu ook steun van de regering om de situatie te verbeteren, is er een begin gemaakt met het opzetten van een opvang voor vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel/huiselijk geweld. Is de opzet van de maaltijdvergoeding voor Politie studenten veranderd, zodat dit minder fraude gevoelig is.
Wat mij van deze afgelopen maanden wel is bijgebleven is dat de Sudanees, ondanks dat er gebrek aan bijna alles is, zelden zal klagen en altijd bereid is om je een glimlach te schenken.
Daar kunnen wij in Nederland echt een voorbeeld aan nemen.
De laatste zondag in Torit wilden we afscheid nemen van een van de SSPS collega's wiens dochtertje ernstig ziek was en waarvoor Harm en Dirk zich hebben ingespannen om hier enige verandering in te brengen, met name door wat artsen in beweging te krijgen en biopten op te sturen om duidelijkheid te krijgen over wat het kind nu precies mankeerde.
Toen we het toekel plaatsje opliepen werden we opgewacht door diepbedroefde mensen, het meisje was twee dagen ervoor overleden en reeds begraven vlakbij de toekel.
Ja en daar sta je dan, machteloos.
Op verzoek nog een kleine anekdote.
Op een ochtend kwam ik bij het plaatselijke politie bureau en zag dat er op de “binnenplaats” een koe lag, die was vastgebonden aan een geparkeerde auto. Op mijn vraag aan de wachtcommandant wat er met het beest aan de hand was antwoordde deze dat de koe was gearresteerd omdat hij iets vernield zou hebben. Ik keek de man aan en bleef wachten totdat hij zou beginnen te lachen, intussen ook rond speurend waar de verborgen camera hing. Het was echter bloed serieus. Ik had al eerder van een Nederlandse collega uit een andere plaats gehoord dat die hetzelfde had meegemaakt, maar dat de arrestant toen een geit was.
Ik vraag me af hoe ze deze criminelen gaan verhoren.
Ook op verzoek
wat foto's van hoe een Zuid Sudaneese politie agent gestraft kan worden.
Dit kan variëren van extra dagen werken, eerst een preek en dan een paar uur in de brandende zon staan, tot een flinke aframmeling, of een combinatie van deze.
Ik zie nog wel mogelijkheden voor de politiebond om hier wat leden te werven.
De hele vorige week stond in het teken van afscheid nemen. Er waren diverse feestjes voor ons georganiseerd en het was werkelijk hartverwarmend.
Ik heb een fijne tijd gehad in Torit en kijk er met plezier op terug. Ik zal de vriendschap en de saamhorigheid op het kamp missen.
Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van mensen waar ik op gesteld ben geraakt en me te realiseren dat ik ze nooit meer terug zal zien. Want zo gaat het vaak met missie vriendschappen en soms, soms heb je geluk en ontmoet je die vriend of vriendin toch weer, Inschala
De kippen en de katten en dan met name Hansi (heeft speciale zorg nodig, is echt een aandoenlijk sukkeltje) kan ik met een gerust hart achter laten, want een Noorse collega zal de zorg voor deze dieren op zich nemen en ik kan er ook op vertrouwen dat ze, dan met name de kippen, niet op de barbecue zullen eindigen.
Het is ook goed om naar huis te gaan, mijn geliefde weer te zien en verder te kunnen gaan met ons leven samen, mijn beesten Jacko en Floppie weer een thuis te kunnen geven, mijn vrienden en colega's weer te zien. Weer eens in een heerlijk schoon bed te liggen, een bad nemen, in een schone auto rijden, m'n was met heet water te kunnen wassen, mijn vitamine/mineralen huishouding weer op peil te brengen nou ja nog veel meer dingen.
Ik wil dit gedeelte van mijn missie vast afsluiten, hoewel ik misschien de komende week nog wel een stukje zal schrijven.
Ik wil iedereen bedanken die mijn site heeft gelezen en vooral de mensen die ook zo stoer waren om een reactie te plaatsen.
De mensen die mij voor vertrek hebben voorzien van een grote hoeveelheid Muesli repen, ontbijtkoek, Liga's etc.
Marian van De hondenhut, voor de zorg voor Jacko.
Mascha voor het voor de zoveelste keer in huis nemen van Floppie.
Mijn collega's Harm en Dirk, ik heb genoten van jullie gezelschap en ideeën.
Mijn schoonouders die mij met nimmer aflatend enthousiasme pakjes en kaarten bleven sturen.
En natuurlijk mijn Anita, die mij de ruimte en het vertrouwen heeft gegeven om deze missie te kunnen volbrengen.
THANX
Als er iets is wat ik heb geleerd in Afrika, dan is het geduld hebben. Er is altijd wel iets waarop je moet wachten hier. Afgelopen maandag zijn we in Juba aangekomen en zijn dinsdagmorgen vroeg met uitchecken begonnen. Daar staan officieel drie tot vijf dagen voor. Wij hebben het in twee en een halfuur gedaan. Uitchecken houdt in met een loop briefje langs allerlei kantoren gaan en op een handtekening wachten dat je “gecleared” bent dus nergens meer iets hebt open staan, zoals, geld, sleutels, portofoon etc. Hiervoor moet je het halve kamp aflopen voor alle verschillende afdelingen en als je geluk hebt, zoals wij, dan zit het juiste mannetje op de juiste plek en kan hij zijn handtekening zetten. Mocht dat mannetje er niet zitten dan moet je later terug komen, mocht hij er dan nog niet zijn, dan moet je later terug komen, mocht hij.......etc. En ja dat kan bij elkaar wel eens drie dagen duren. Maar goed wij hadden geluk en konden onze vlucht van a.s. Vrijdag naar Khartoum verzetten naar vandaag. In Khartoum begint het hele circus weer opnieuw.
Geduld hebben en afwachten, dat zit de Sudanees in het bloed. Men ondergaat alles gelaten en neemt weinig initiatief en zal niet veel moeite doen om zijn/haar positie te verbeteren.
Misschien heeft het met de oorlog te maken dat men deze houding hier heeft, bang dat alles toch weer afgepakt zal worden. Of het ontbreken van vertrouwen in eigen kunnen.
Omstandigheden veranderen neemt tijd in beslag. Ik ben me ervan bewust dat er nog veel moet gebeuren in Sudan, dat wij dat niet in een half jaar hebben kunnen rechtzetten.
Een aantal zaken zijn sinds onze komst wel veranderd, zo heeft de gevangenis van Torit een nieuw dak gekregen, heeft het ziekenhuis diverse medische goederen ontvangen en heeft nu ook steun van de regering om de situatie te verbeteren, is er een begin gemaakt met het opzetten van een opvang voor vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel/huiselijk geweld. Is de opzet van de maaltijdvergoeding voor Politie studenten veranderd, zodat dit minder fraude gevoelig is.
Wat mij van deze afgelopen maanden wel is bijgebleven is dat de Sudanees, ondanks dat er gebrek aan bijna alles is, zelden zal klagen en altijd bereid is om je een glimlach te schenken.
Daar kunnen wij in Nederland echt een voorbeeld aan nemen.
De laatste zondag in Torit wilden we afscheid nemen van een van de SSPS collega's wiens dochtertje ernstig ziek was en waarvoor Harm en Dirk zich hebben ingespannen om hier enige verandering in te brengen, met name door wat artsen in beweging te krijgen en biopten op te sturen om duidelijkheid te krijgen over wat het kind nu precies mankeerde.
Toen we het toekel plaatsje opliepen werden we opgewacht door diepbedroefde mensen, het meisje was twee dagen ervoor overleden en reeds begraven vlakbij de toekel.
Ja en daar sta je dan, machteloos.
Op verzoek nog een kleine anekdote.
Op een ochtend kwam ik bij het plaatselijke politie bureau en zag dat er op de “binnenplaats” een koe lag, die was vastgebonden aan een geparkeerde auto. Op mijn vraag aan de wachtcommandant wat er met het beest aan de hand was antwoordde deze dat de koe was gearresteerd omdat hij iets vernield zou hebben. Ik keek de man aan en bleef wachten totdat hij zou beginnen te lachen, intussen ook rond speurend waar de verborgen camera hing. Het was echter bloed serieus. Ik had al eerder van een Nederlandse collega uit een andere plaats gehoord dat die hetzelfde had meegemaakt, maar dat de arrestant toen een geit was.
Ik vraag me af hoe ze deze criminelen gaan verhoren.
Ook op verzoek
wat foto's van hoe een Zuid Sudaneese politie agent gestraft kan worden.
Dit kan variëren van extra dagen werken, eerst een preek en dan een paar uur in de brandende zon staan, tot een flinke aframmeling, of een combinatie van deze.
Ik zie nog wel mogelijkheden voor de politiebond om hier wat leden te werven.
De hele vorige week stond in het teken van afscheid nemen. Er waren diverse feestjes voor ons georganiseerd en het was werkelijk hartverwarmend.
Ik heb een fijne tijd gehad in Torit en kijk er met plezier op terug. Ik zal de vriendschap en de saamhorigheid op het kamp missen.
Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van mensen waar ik op gesteld ben geraakt en me te realiseren dat ik ze nooit meer terug zal zien. Want zo gaat het vaak met missie vriendschappen en soms, soms heb je geluk en ontmoet je die vriend of vriendin toch weer, Inschala
De kippen en de katten en dan met name Hansi (heeft speciale zorg nodig, is echt een aandoenlijk sukkeltje) kan ik met een gerust hart achter laten, want een Noorse collega zal de zorg voor deze dieren op zich nemen en ik kan er ook op vertrouwen dat ze, dan met name de kippen, niet op de barbecue zullen eindigen.
Het is ook goed om naar huis te gaan, mijn geliefde weer te zien en verder te kunnen gaan met ons leven samen, mijn beesten Jacko en Floppie weer een thuis te kunnen geven, mijn vrienden en colega's weer te zien. Weer eens in een heerlijk schoon bed te liggen, een bad nemen, in een schone auto rijden, m'n was met heet water te kunnen wassen, mijn vitamine/mineralen huishouding weer op peil te brengen nou ja nog veel meer dingen.
Ik wil dit gedeelte van mijn missie vast afsluiten, hoewel ik misschien de komende week nog wel een stukje zal schrijven.
Ik wil iedereen bedanken die mijn site heeft gelezen en vooral de mensen die ook zo stoer waren om een reactie te plaatsen.
De mensen die mij voor vertrek hebben voorzien van een grote hoeveelheid Muesli repen, ontbijtkoek, Liga's etc.
Marian van De hondenhut, voor de zorg voor Jacko.
Mascha voor het voor de zoveelste keer in huis nemen van Floppie.
Mijn collega's Harm en Dirk, ik heb genoten van jullie gezelschap en ideeën.
Mijn schoonouders die mij met nimmer aflatend enthousiasme pakjes en kaarten bleven sturen.
En natuurlijk mijn Anita, die mij de ruimte en het vertrouwen heeft gegeven om deze missie te kunnen volbrengen.
THANX
-
11 Augustus 2010 - 13:38
Anita:
M’n lieve Ineke,
Ik ben zo ontzettend trots op jou. Ik zie je op die foto’s staan en ik denk:”Dat heeft ze toch maar mooi gedaan”. Je bent het diepe ingedoken en hebt als één van de weinige vrouwen in deze mannenmaatschappij -en cultuur toch je ‘mannetje’ gestaan. Ik weet als geen andere waarschijnlijk, dat deze missie zwaar voor je is geweest. Enerzijds omdat de levens- en weersomstandigheden (meer dan 40 graden) zwaar waren om in te werken. Zeer weinig (gevarieerd) voedsel, slechte hygiëne en weinig afleiding. Maar bovenal het feit dat je veel meer wilde doen, maar merkte dat de bevolking maar heel moeilijk gestimuleerd kon worden en misschien ook niet echt wilde of kon veranderen! En dan zit je daar, in een ver land, zonder je dierbaren, met een hoop ideeën waarop de bevolking niet eens echt zit te wachten.
Maar toch heb jij “verschil” gemaakt. De gevangenis, het ziekenhuis, de Sudanese vrouwenbeweging en de “studenten” (lees: ex-kindsoldaten) aan wie je les hebt gegeven in oa mensenrechten.
En nu…bijna naar huis. Thuis….waar de garnalencocktail, salade en gebakken aardappelen met zalmmoot voor je klaarstaat.
En ik…ik sta met open armen op je te wachten.
Veel liefs, je Anita
-
11 Augustus 2010 - 20:25
Ruud En WilmaEngelen:
Hallo Ineke leuk om weer een stukje te kunnen lezen.We wensen je een goede reis terug en weer een gelukkig samenzijn met Anita want daar verheugd zij zich ook op. Bovendien hope wij gauw kennis met je kunnen maken, maar kom eerst maar even bij van je missie, en rust eerst even wat uit. Heb gelezen dat je lievelings maaltijd voor je klaar staat . Geniet daar maar lekker van vriendelijke groet Ruud en Wilma. -
12 Augustus 2010 - 12:16
Elise:
Hoera hoera
Je hebt het volbracht, je bent nog heel en je liefde staat te wachten...
Snel naar huis!!!!
xxx -
12 Augustus 2010 - 13:56
Hetty:
Ineke. Ik heb al je reisverslagen gevolgd en er van genoten. Veel herkenbare dingen voor mij. Ik wens je nog een fijne "uitcheck"tijd in Khartoum toe. Ook daar kan het heel snel gaan mits je de juiste tactiek toepast. Groet aan jullie clubje en een veilige terugreis gewenst. -
13 Augustus 2010 - 17:54
Elise:
Whaaah wat zie ik nou!!! Je hebt crocks aan!!! Dat kan niet hoor!
x -
18 Augustus 2010 - 16:40
Lau En Mam:
lieve Ineke,
Op de valreep nog een laatste berichtje van ons.
Indrukwekkend, je laatste verhaal en de foto's die je bij dit stukje hebt geplaatst, indrukwekkend en lachwekkend. Wat een tegenstellingen heb jij meegemaakt, meid.
Je hebt echt heel goede dingen gedaan in Sudan; ik denk dan o.a. aan de vrouwengroep en aan het ziekenhuis. Hopelijk heb je de politie daar ook nog iets bij kunnen brengen. Hoewel... als je naar de foto van de gearresteerde koe kijkt vragen wij ons af of je missie op dat gebied erg geslaagd is. Volgens ons heeft men van het rechtssysteem weinig begrepen. Goed dat je er een foto bij hebt geplaatst. En dan de lijfstraffen van de politieagent, voor ons is dit niet te bevatten.
Maar je hebt ook wel grappige acties ondernomen, zoals je kippetjes en poesje. Wat kon je inzitten over de kippen toen je in Oeganda was. Maar dat is met de goede zorg van je collega's allemaal goed gekomen. Je moest ze wel achterlaten en hopelijk zullen ze vrij kunnen blijven rondlopen.... toch?
Geduld hebben en wachten, dat zijn meestal niet onze sterke punten. Maar jij en Anita hebben dat een half jaar kunnen oefenen.
Lieve Ineke, goed dat je straks weer thuiskomt, wij kijken er naar uit.
Geniet nog even van de paar dagen in Khartoum
met al je collega's en voor straks wensen wij je goede reis naar Kreta. Geniet daar ook nog even van, het is er in ieder geval schoon en je hebt heerlijk Grieks eten.
En dan... de laatse vlucht naar Eindhoven waar je opgehaald wordt door Anita en Lau. Ik ben in Berlijn, maar ik kom je gauw begroeten als ik terug ben.
Veel liefs van ons en tot gauw. -
21 Augustus 2010 - 14:39
Ellen:
Ik ben niet van de clichés maar wat gaat de tijd toch hard..... Nou geniet straks van het koude kikkerlandje en ik ga je spreken.
X Ellen -
22 Augustus 2010 - 03:13
Mariëtte:
Hoi Ineke,
En dan zit het er bijna op. Ook weer goed om naar huis te gaan al zal je een tijdje met verschillende benen in de verschillende werelddelen staan.
Fijn, dat jullie het met elkaar ook goed hebben gehad.
Ik wens je een goede vlucht en zie je woensdag op Eindhoven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
