Veranderingen

Vrienden/innen

Jullie dachten misschien dat ik zo in het Afrikaanse leven was opgegaan dat ik de rest van de wereld was vergeten. Ik kan jullie zeggen dat dat niet waar is. Ik denk elke dag aan jullie allemaal :)
Ik lach me gek om al die leuke opmerkingen onder mijn reisverslagen. En ik kan jullie geruststellen ik ben niet aan het borduren geslagen.

Zoals alles in Afrika zo’n beetje gaat werd het tellen en het bekend maken van de uitslag van de verkiezingen eveneens verlengd. De uitslag zal voor niemand een grote verrassing zijn geweest.
In de tussen tijd hebben wij ons alleen bezig gehouden met de dagelijkse patrol en het bezoeken van het politie bureau. De trainingen waren in z’n geheel stilgelegd omdat de SSPS de studenten, waarvan de meeste inmiddels een diploma hebben behaald, had ingezet om de veiligheid tijdens de verkiezingen te waarborgen.
Het bezoeken van de politie bureaus is niet het opwindendste deel van deze missie. De politie macht bestaat op dit moment voornamelijk uit oudere mannen, die voordat zij het politie uniform aantrokken bij het leger zaten. Van het politie werk hebben zij geen kaas (indien voorradig) gegeten. Het zijn mannen in uniform die proberen politie taken uit te voeren, en ik geloof oprecht dat zij dit met de beste bedoelingen doen.
Tijdens onze dagelijkse bezoeken proberen wij te inventariseren welke nieuwe zaken er aangemeld zijn en hoeveel verdachten er in de cel zitten. Als wij dan op dingen stuiten die niet kloppen, dan proberen wij op tactvolle wijze aan te geven hoe het anders zou kunnen.
Onze rol hierin is beperkt, wij zijn hier alleen als Police Advisors.
Soms wordt dit advies opgevolgd en soms ook niet, het is gewoon een kwestie van volhouden.
Afgezien van deze dagelijkse tips and tools gaat er bij deze heren niet veel meer veranderen en is de hoop voor een goede Sudanese poliemacht gevestigd op de jonge mensen die nu hun training krijgen. En vanaf gisteren zijn de trainingen gelukkig weer begonnen.
Dirk is op dit moment met verlof in Nederland en Harm en ik hebben als taak om de studenten de komende vijf dagen in te wijden in de Penal Code of te wel de Sudanese wetgeving. Dat is voor mij ook wel even studeren, want deze code is in een soort ambtelijk Engels opgesteld en is nogal verschillend met de Nederlandse wetgeving. Maar goed gelukkig is er weer een uitdaging.

Intussen is Anita vanuit Uganda, bij mij op bezoek geweest en het was een heel leuke ervaring, om haar te laten zien hoe ik hier woon en werk. Het was niet makkelijk (reis, visum, reistijd) voor haar om hier te komen, maar ik ben blij dat ze zo’n doorzetter is.
In de periode dat zij hier was hebben we een bezoek aan het plaatselijke ziekenhuis gebracht.
Via Harm had Anita vernomen dat er aan bijna alles te kort is in dit ziekenhuis en dat Harm in Nederland bezig is om medische spullen te vergaren om die bij terug keer van zijn verlof mee te nemen. Anita heeft in Uganda wat medische artikelen gekregen van een Nederlandse arts en kon deze overhandigen aan de dienstdoende arts.

Intussen is er ook een ander project afgerond, namelijk het nieuwe onderkomen voor de mannelijke gevangen in de gevangenis in Torit. Deze gevangenis is evenals het ziekenhuis gebouwd door de Engelsen rond 1948. Ik heb niet de indruk dat er in de tussentijd veel aan veranderd is. De omstandigheden zijn er ronduit verschrikkelijk.
De manlijke gedetineerden moeten de hele dag buiten verblijven. Er stond een soort afdak van verrotte palen en oude lappen, dat geen enkele bescherming tegen regen of zon meer gaf. Onder dit afdak wordt elke zondag een soort kerkdienst gehouden en ook het onderwijs wordt hier gevolgd. Het initiatief voor deze vernieuwing is in gang gezet door Dirk en Harm, zij hebben ook de technische kant van de onderneming voor hun rekening genomen.
Isaac, de correction officer uit Gambia en erg begaan met het lot van deze mannen, vertelde ons dat hij had gebeden om een oplossing. Zoals met veel van de problemen hier in Afrika is het grootste probleem dat er geen geld is. Wij hebben dus in de buidel getast en het mogelijk gemaakt dat er een nieuw afdak, met een goede fundering en golfplaten in plaats van lappen kon worden gebouwd.
Op 30 april is het afdak officieel overgedragen aan de gevangenis en zijn bewoners.
Het was een hele happening met veel toespraken. Iedereen begon te zeggen dat hij maar even twee minuten aan het woord wilde zijn, maar eenmaal aan de praat werden het meestal twintig minuten. Alle gevangen zaten op de grond te luisteren en voor ons en alle gevangenis bobos werden plastic stoeltjes aangerukt.
Vooraf aan de opening mochten we nog even in het kantoor van de directeur komen om de ceremonie door te nemen. Het kantoor is dan een soort kamer, waar een aantal mannen in diverse uniformen (er zat er zelfs een bij met US Army op zijn pakje) zitten, die kennelijk allemaal erg belangrijk zijn. Buiten voor de deur staat dan een “gewone” bewaarder, die ter beschikking van een van de hogere mannetjes binnen is. Dit mannetje heeft een fietsbel op zijn bureau liggen en als hij iets van de bewaarder buiten wil, pakt hij de bel, belt twee keer en wacht tot de buitenbewaarder binnenkomt, in de houding springt en zijn/haar orders ontvangt.

Al met al was het een gedenkwaardige dag, die we hebben afgesloten met het uitreiken van een kleine versnapering (pakje koekjes en een lolly) aan alle gevangenen. En de hoop dat we het leven voor deze gedetineerden een klein beetje hebben kunnen verbeteren.

Tace care,

Ineke