Oren

Vrienden/innen,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een stukje heb geschreven. De tijd gaat soms zo snel hier en dan vraag je je soms af: wat heb ik nu allemaal gedaan?
Ik ben afgelopen zondag vertrokken vanaf Entebbe en ben gisteren met de heli weer terug gekomen in Torit.
De afgelopen week in Uganda is erg snel voorbijgegaan. We zijn op 1 april (nee gelukkig geen grap) weer met de vier kinderen terug gegaan naar dokter Stephen in het ziekenhuis in Kampala. De dokter had de oorstukjes klaar en er kon gepast worden. Anita heeft samen met de dokter de apparaten ingesteld. Het bleek dat hij de afdrukjes een beetje door elkaar gegooid had, want een en ander paste toch niet zo goed. Het werd de vorige keer na het maken op een papiertje, met de naam van het betreffende kind erop, ergens op een tafel achter gelaten.
Na wat pas en meetwerk kreeg Mercy als eerste de apparaten in. Tijdens het passen keek ze niet vrolijk en wij vroegen ons af wat er nu in dat kind omging, tja blijft lastig.
Het passen en afstellen duurde ook wel een tijdje, misschien was ze bang voor een teleurstelling. Toen alles was afgesteld, ben ik achter haar gaan staan en heb in m’n handen geklapt en tot onze grote opluchting keek ze breed glimlachend om. Ze heeft de rest van de ochtend op een draaistoel gezeten, die bij de draaibeweging een piepend geluid maakte en elke keer wees ze weer op haar oren en lachte breed uit. Ze was er ook al snel achter dat ze het geluid met een regelaartje zelf in kon stellen.
Ook met Cathy en Sharon ging het goed, gelukkig ging het instellen wat sneller.
Zowel Cathy als Sharon waren in staat om met de dokter te praten, anders dan met gebaren.
Ik heb zelfs even het onwennige stemmetje van Sharon gehoord, die de dokter in haar eigen taal antwoord kon geven. Het is voor de kinderen onwennig om hun stem weer te gebruiken en het was duidelijk dat ze het ook een beetje raar vonden en er verlegen van werden. Waarschijnlijk ook van onze hoopvolle blikken die op hen gericht waren. Het waren wederom ontroerende momenten en zowel Anita als ik stonden onopvallend een traantje weg te vegen.
Helma en Leo waren intussen met Batu naar een ander ziekenhuis gegaan, om een scan van zijn hoofd ter laten maken. Volgens dokter Stephen zou er zo duidelijkheid komen of het mogelijk was dat hij met een implantaat weer zou kunnen horen. Ze waren na een uurtje alweer terug want Batu had ’s morgens wat koekjes gegeten en een flesje sap gedronken. Dan kon er volgens de arts geen scan genaakt worden en ze moesten om 13:00 uur maar terug komen.
Nou ook goed, we waren er toch al vanuit gegaan dat we de hele dag op pad zouden zijn.
Tijd is hier een relatief begrip en het begint eerlijk gezegd al te wennen.
Om 12:30 uur wij dus, nu met z’n allen, naar de privé kliniek voor de scan van Batu.
Rond 13:00 uur werd hij naar binnen geroepen en het vervelende was dat er niemand met hem mee mocht. Ga zo’n kind maar eens uitleggen wat er gaat gebeuren. Batu heeft het allemaal als een man doorstaan en na een kwartiertje kwam hij weer naar buiten en vertelde, in gebaren aan de meisjes wat er was gebeurd.
We konden vertrekken en om 15:00 uur terug komen om de foto’s op te halen.
Anita wist een leuk restaurantje in een modern winkelcentrum in Kampala, dus om te tijd door te komen en de magen te vullen wij erheen. Het eten was heerlijk (is ook veel gevarieerder dan in Sudan) en de kinderen wij en onze chauffeur hebben zitten smullen.
De meisjes waren steeds de gehoorapparaten bij aan het stellen en stoten elkaar steeds aan, als ze iets hoorden. Kennelijk moet er nog wel het een en ander veranderd worden aan de oorstukjes en instelling, want wij hoorden de hele tijd een ernstig gepiep uit de toestellen komen. (Anita gaat dit volgende week regelen heb ik inmiddels begrepen)
Midden in het winkelcentrum bevond zich een roltrap, dat hadden de kinderen kennelijk nog nooit gezien. Anita nam de kinderen mee de roltrap op en voorzichtig stapten ze op de bewegende treden. Na twee ritjes onder begeleiding konden ze het zelf wel. Breed lachend, zwaaiend naar ons, werden er nog wat tripjes met z’n vieren gemaakt.
Zo werd het al snel 15:00 uur, dus wij met z’n allen weer terug naar de kliniek. Helaas het kon nog wel een uurtje duren. Grrrrrrrrrrr…… de kinderen waren inmiddels helemaal uitgeput en het was nog een lange reis terug naar Mokono.
Besloten dat Herma en Leo zouden blijven en wij met de kinderen terug zouden gaan.
We waren bijna Kampala uit toen Leo belde of we terug wilde komen. De foto’s zouden vandaag toch niet klaar zijn, maar morgen konden we ze wel op komen halen.
Ach ik heb het al eerder vermeld: tijd is hier een relatief begrip.
Met vier uitgeputte kinderen op de achterbank (we waren al om 07:15 uur vertrokken) terug
Gereden naar de Bisschop school in Mukono.
Daar werden we enthousiast ontvangen door Moses, het hoofd van de school. Hij vertelde dat het voor de school ook een primeur is, dat er kinderen een gehoortoestel krijgen.
Nou het was wederom een dag die ik voor geen goud had willen missen.

Tja verder zijn de voorzieningen (kinderrolstoelen, buggy’s etc) die Anita vanuit Nederland heeft laten verschepen bij het guesthouse gebracht.
Omdat er nogal wat regen gevallen was en de vrachtauto met voorzieningen de berg, waar het guesthouse staat niet op kon, was er naar een alternatief gezocht. (zie foto’s)
Door al deze activiteiten was er niet zoveel tijd meer over om een uitstapje te maken. We zijn een dag naar Djinja (fon) geweest en ik vond het goed zo. Ik ben heel blij dat ik deze bijzondere gebeurtenis samen met Anita heb meegemaakt. Ik hoop dat deze kinderen hierdoor een betere kans op een goede toekomst krijgen.

Vrienden gegroet,

Ineke