Aangeraakt

Hallo vrienden/innen,

Vandaag een berichtje vanuit Uganda.
Afgelopen vrijdag ben ik met de UN heli naar Juba gevlogen om vervolgens zondag door te vliegen naar Entebbe. Ja een mens moet zo nu en dan ook eens wat anders toch?
Anita is mij af komen halen van het vliegveld en we zijn meteen doorgereden gereden naar Mukono om daar twee nachten in een decadent hotel door te brengen. Met room service, waar ze, als je telefonisch iets besteld na vijf minuten terug bellen om te vragen of je inderdaad koffie, brood etc. hebt besteld, waarna je een half uur op je bestelling moet wachten, waarna ze als die gebracht is dan weer bellen om te vragen of alles in orde is. Heerlijk was het allemaal, ook om weer eens een douche (bad zelfs) en toilet vlakbij de hand te hebben.
Afgelopen maandag zijn we met de kinderen, die door de dovenschool (Bisschop West ) geselecteerd waren om eventueel in aanmerking te komen voor een gehoor toestel naar het ziekenhuis in Kampala gegaan.
Deze toestellen heeft Anita in Nederland gesponsord gekregen door vier audicien's.
Van deze vier kinderen was geen medische historie bekend. Het was dus ook niet duidelijk of zij doof of slechthorend zijn. Anita had een arts bereid gevonden om het gehoor van de kinderen te testen. Leo en Herma van het Lejofonds.nl waren ook mee.
Om negen uur stipt waren we na een reis van anderhalf uur in het ziekenhuis. De gang van de dokter zat helemaal vol met patiënten, die zaten te wachten. Ja vervelend voor die mensen maar wij mochten met “onze” kinderen naar binnen.
Deze kinderen, Cathy, Mercey, Sharon en Batu zaten met grote ogen om zich heen te kijken. Wij vroegen ons af of ze wisten wat er zou gaan gebeuren. Op de dovenschool zal met niet al teveel tijd hebben gestoken in de uitleg over het uitstapje.
Met handen en voeten uitgelegd hoe de gehoortest zou worden afgenomen. Elk kind mocht een voor een plaatsnemen in de afgesloten gehoor studio, met een veel te grote koptelefoon op en met een gespannen gezichtje nam Mercey als eerste plaats. Als ze “iets” hoorde moest ze haar hand opsteken. De andere kinderen zaten netjes op het bankje te wachten en de volwassenen stonden als
bezorgde moederkloeken, over de schouder van de dokter mee te kijken.
Het duurde even maar het resultaat was er dan wel naar, op een gegeven ogenblik brak er een grote glimlach door op het gezichtje van Mercey en met volle overtuiging ging haar arm omhoog. Daarna nog een aantal malen. Ze was dus slechthorend en niet doof. Wij stonden, onze tranen onopvallend weg te vegen en breed terug te lachen naar Mercey.
De volgende was Sharon, het kind dat vol vertrouwen aan mijn hand het ziekenhuis was ingelopen, ook zij zat op de stoel, maar vertoonde in eerste instantie geen enkele reactie. Zou ze het wel begrijpen.....of zou ze doof zijn?
Na even wat denkwerk van onze kant werd Mercey het kamertje ingeduwd om het een en ander nog maar eens uit te leggen. Na wat gebaren en aanwijzingen ging de deur weer dicht en werden de piepjes onder ons toeziend oog weer op de oren van Sharon losgelaten. En ja hoor, de glimlach en de hand omhoog, mijn prinsesje is gewoon slechthorend.
Met Cathy, die inmiddels door had wat er verwacht werd was er ook positief resultaat. Met Batu, het jongetje ging het minder goed. Hij vertoonde, ook na nog een keer de uitleg van Mercey, geen enkele reactie. Helaas Batu, waar Herma en Leo veel hoop op hadden gevestigd is doof.
Voor de meisjes is het dus mogelijk om een gehoorapparaat te krijgen, waardoor de kwaliteit van leven en hun kansen in de maatschappij drastisch zouden kunnen verbeteren.
Voor Batu is dit helaas niet mogelijk. Hij zou misschien wel een operatie kunnen ondergaan, waarbij er een implantaat op zijn schedel aangebracht zou kunnen worden. Als er implantaten beschikbaar zouden zijn, zou de dokter wel een manier weten om de operatie gratis te laten uitvoeren. De kosten van de implantaten zijn echter erg hoog. (50.000 dollar)
Anita, Helma, Leo en ik geven de hoop voor deze kleine man nog niet op en gaan de komende tijd bedenken wat de eventuele mogelijkheden zijn.
De dokter liep met ons in zijn kielzog de gang door, waar inmiddels nog meer mensen zaten, en heeft voor de meisjes direct een afdruk voor het oor stukje gemaakt.
Wederom mochten ze een voor een in de stoel plaatsnemen en werden hun oortjes volgespoten met een soort groene kauwgom. Batu stond een beetje beteuterd in een hoekje te wachten en begreep dat hij dit keer niet in de stoel mocht.
Op de terugweg hebben we met z'n allen in een klein restaurantje kip met patat gegeten en hebben toen de kinderen weer bij school afgezet.
Volgens de dokter zouden de oorstukjes over twee weken klaar zijn. Vanmorgen belde hij echter naar Anita met de mededeling dat de oorstukjes klaar waren en of we morgen met de kinderen naar het ziekenhuis konden komen. Ook Batu moest mee, want de dokter wilde nog een keer goed bekijken of het mogelijk was dat Batu met implantaten weer zou kunnen horen.
Eigenlijk waren we van plan om morgen een uitstapje van een paar dagen te gaan maken naar de
Sesse eilanden, maar ik vrees dat dat even moet wachten, want ik wil die gezichtjes van die kinderen morgen voor geen goud missen.

Latersssssssssssss.

Ineke