Geen bisschop wel nieuwe vrienden

Vrienden/innen,

Het lijkt alsof ik hier al maanden zit, zo vertrouwd is het op de een of andere manier.
Ik ga steeds meer van dit land en zijn mensen houden.
De afgelopen dagen samen met Harm en Dirk wat lessen verzorgd voor de training van de studenten. Vandaag zouden we ook weer les moeten geven maar om de een of andere reden gingen de trainingen niet door. Waarom niet……..ik zou het niet weten. Er is niemand die daar een zinnig antwoord op heeft, het is gewoon zo. (punt)
Vanmiddag na het werk, samen met Harm, nog even naar Torit gegaan om te kijken of de Bisschop (ik had eerder vermeld dat het een kapelaan is geloof ik) aanwezig was. Na weer wat heen en weer vragen bleek dat de goede man nog in Rome zat. Zeker wat vakantie dagen aan zijn reisje naar de Paus vastgeplakt.
We zijn van Torit terug gelopen naar het UN kamp (kilometer of vier) en hebben onderweg wat aan community policing gedaan. Het is verbazingwekkend hoe vriendelijk en open de mensen hier zijn. Als je iets of iemand ziet die je interesse heeft gewekt, stap er dan gewoon op af en maak een praatje. De mensen zijn altijd bereid tot een gesprekje. Het is ook opvallend dat heel veel mensen hier redelijk Engels spreken. Dat komt misschien omdat Torit een, voor Afrikaanse maatstaven best een grote stad is. In het verleden zijn hier veel Engelsen geweest. Dit is ook nog te zien aan de gebouwen, zoals het ziekenhuis en de gevangenis, die beiden in 1945/48 door de Engelsen zijn neergezet.
Vlak bij het UN kamp, een stukje van de weg af, zagen we een man en een vrouw bezig om een toekel te bouwen. Nieuwsgierig hoe dat er nou uit zou zien, zijn we door de bossage ‘s
naar de mensen toegelopen. Het was een oudere man met een veel jongere vrouw, die de binnenkant van de toekel aan het besmeren waren met modder. We raakten aan de praat met de man, die spontaan vertelde dat dit zijn vierde vrouw was en dat ze voor haar een onderkomen aan het maken waren. De man vertelde dat hij ingenieur was geweest vroeger en dat hij ook buiten Sudan had gereisd. Even later kwamen er twee keurig uitziende jongens aan, dat bleken de zoons van (vermoedelijk) de man te zijn. Zij kwamen net van school.
Na beloofd te hebben morgen terug te komen, om te kijken hoe het dak erop zou gaan, hebben we afscheid genomen.

Afgelopen zaterdag zijn we met z’n drieën naar het ziekenhuis van Torit gegaan. Ook hier werden we hartelijk onthaald. De dokter werd gebeld en kwam van huis om ons een rondleiding te geven. Ik moet zeggen dat we alle drie onder de indruk waren van de erbarmelijke toestand waarin dit ziekenhuis verkeerd. Er is aan alles te kort, de toestanden zijn ronduit onhygiënisch te noemen. De materialen die er wel zijn, zijn sterk verouderd.
Het is een ziekenhuis dat valt onder de verantwoordelijkheid van de regering, maar de aanvoer van medicijnen en hulpmiddelen is ontoereikend. Het aanbod van patiënten is erg groot, de mensen worden hier gratis behandeld en krijgen gratis medicijnen.
De “zalen” waarin de patiënten zijn ondergebracht zijn verdeeld in afdelingen voor schotwonden (best wel veel), voor zwangere vrouwen waarvan de zwangerschap niet goed verloopt, voor ondervoede kinderen, voor kinderen met malaria. En de rest wordt gewoon bij elkaar gelegd. De familie speelt hier een grote rol, want het ziekenhuis voorziet de patiënten niet van eten, dat moet de familie doen. Rond het bed van een patiënt hangen dan ook meestal een aantal verwanten rond.
Toen we de kinderbarakken verlieten zagen we buiten, tegen de gevel een dekentje liggen. onder het dekentje kwam een handje vandaan . Dit kindje had het niet gered en was zolang buiten neergelegd.

Tja……dat is ook Afrika, ondanks alle vriendelijkheid en wil om te overleven heb ik het gevoel dat een mensenleven niet veel betekend hier.
In de tijd dat wij hier zijn, nu ruim een week, zijn er al twee jongens, van rond de vijftien jaar, dood gevonden bij de rivier.

Nou dit is geen goede zin om mijn verslag mee te eindigen, daarom maar een anekdote vanuit de training. Ik heb een gedeelte verzorgd over huiselijk geweld (domestic violence)
en vanuit mijn westerse achtergrond wilde ik het zo goed mogelijk duidelijk maken.
Op een gegeven moment zei ik “huiselijk geweld is iets dat zich tussen leden van een familie afspeelt en meestal plaatsvindt achter een gesloten deur” hierop lag de hele klas flauw van het lachen, want die toekels hier hebben natuurlijk helemaal geen deur.
Het was trouwens wel een onderwerp dat de gemoederen bezig heeft gehouden, want hoewel de studenten het er over eens waren dat geweld niet goed te praten is waren er toch wel een paar twijfel gevallen, waarin het misschien toch wel geoorloofd was. Er was bijvoorbeeld een vraag over wat een man dan moest doen wanneer zijn vrouw geen zin in sex had? Op mijn antwoord dat het dan niet zou gebeuren kwam direct de vraag, ja maar wat dan als ze het de tweede avond ook niet wil? Tja toch maar het advies gegeven de vrouw dan op een wat charmantere manier over te halen.


Salam,
Ineke