school

Hallo allemaal,

Het gaat goed in Torit. Inmiddels ben ik al aardig aan het inburgeren hier. Elke morgen hebben we een ochtendbriefing om alle zaken van de vorige dag door te nemen.
Het Unpol team bestaat uit 17 mannen, waaronder een (1) teamleader. Ik ben de enige vrouw in het team. De collega’s komen hoofdzakelijk uit India, Ghana, Filippijnen, Nigeria, Bangladesh. en Gambia (in de volksmond worden dit wel de niet skiënde landen genoemd)
Individueel spreken deze collega’s best redelijk Engels.
Alleen tijdens de briefing wordt er heel zacht gesproken en het komt over als een soort gemompel. Iedereen schijnt het te verstaan want op dit gemompel volgt als antwoord ook weer een soort gemompel.
Voor mij klinkt een zin soms zo:
“Swat kan sju tel me about tze number of deteenies fo jezterda? Gemompel…..
Wl suur I kan tell ju zere are twoo deteenies, ho wer taken into kustodi.”
Het is waarschijnlijk een kwestie van even afstemmen en misschien zit ik over een tijdje ook wel zo te mompelen.
Het is nu alleen een beetje opletten geblazen, want als het gemompel zich tot mij richt zal ik toch een zinnig antwoord moeten geven. Of als ik het gemist heb, nu maar vast beginnen met mompelen.
Na de briefing gaan we meestal op pad. Of op patrouille of op co location.
Het komt er op neer dat we het politiebureau bezoeken om te kijken wat daar gaande is, of er mensen zijn aangehouden, of alle collega’s die op de dienstlijst (stukje papier met daarop gekrabbelde namen) er zijn, of er nieuwe zaken zijn. Er gaat meestal een vertaler mee, maar over het algemeen is dat niet echt nodig. Verder worden er posten bezocht die zaken door krijgen uit andere staten hier in het zuiden. Onze taak in dit geheel is alleen advies geven.
Gisteren bijvoorbeeld kwamen mijn collega en ik het bureau binnen en zagen dat er iemand in de cel zat. In het boek bij de wachtcommandant stond echter niets. Op onze vraag wat er met die man aan de hand was, werd ons verteld dat hij was opgesloten omdat hij iets gestolen zou hebben. Hij was niet aangehouden, niet ingeboekt en er was geen aangifte. Op ons aandringen heeft men de man toen het bureau uitgezet.
Van de cel moeten jullie je niet zoveel voorstellen hoor. Die zit in dat stoffige gangetje met al die fietsen en er zit een soort golfplaten deurtje voor. Binnen is het vreselijk, een vierkant, donker, stoffig vertrek met wat dekens op de grond.
Over dat boek bij de wachtcommandant moeten jullie je eveneens geen illusies maken. Het is een stoffig (alles is hier stoffig) dik boek, vol met aantekeningen en namen. (lijkt een beetje op het boek van sinterklaas)
Maar goed, men doet z’n best en dat kan ik wel waarderen. De middelen zijn ook beperkt hier.
De patrouille gaat verder over de markt. Dat zijn een aantal straten waar allerlei koopwaar wordt aangeboden. Het is er altijd druk en de keuze van de producten is beperkt. Je ziet bij veel stalletjes het zelfde liggen. Meestal lopen we wat rond en maken een praatje met de mensen (hihih net als thuis)
Eergisteren reden we tijdens de patrouille langs een soort schooltje. We zijn gestopt en naar binnen gegaan. Hebben wat gepraat met de administratrice en werden mee langs alle “klassen” genomen en er werd verwacht dat ik ook iets ging zeggen tegen de kinderen. Nou jullie kennen me, dus ik heb me er wel uit gekletst, maar het was wel een bijzondere ervaring.

Inmiddels zijn Harm, Dirk en ik ook begonnen met het lesgeven aan de nieuwe studenten.
En over bijzondere ervaring gesproken, dit was er ook een (1)
Er werd ons gevraagd of we elke dag een lesuur konden verzorgen, dat over investigations ging. Gisteren was ons eerste les uur en het was nog wat aftasten van beide kanten.
Deze studenten hadden er al een aantal weken training opzitten.
De leslokalen bestaan uit een verzameling oude gebouwen (misschien ooit een fabriek, of school geweest) waarvan de meeste ruiten ontbreken (hetgeen voor de ventilatie niet verkeerd is) er staan wat plastic stoeltjes in, of bij het ontbreken hiervan, zit met op de grond.
De meeste jongens (heb nog geen vrouw kunnen ontdekken) dragen groene of blauwe trainingspakken, met daaronder slippers, of hoge kisten.
Ze spreken allen Engels en zijn zeer gemotiveerd en leergierig. Het was dan ook een genoegen om de afgelopen twee dagen met deze mensen te mogen werken.
Morgen gaan we weer een lesuur verzorgen en dan zijn we van plan om met een rollenspel een aantal dingen die belangrijk zijn bij een politie onderzoek duidelijk te krijgen.
Maar het is leuk, echt leuk.
We hoorden van een andere Unpol collega dat de studenten de Megoeza’s erg amusant vonden. Nou dat is goed, want dan hebben we in elk geval de aandacht.
De meeste van deze jongens moeten na de les 10 kilometer lopen om weer thuis te komen.
En de volgende morgen natuurlijk weer 10 kilometer om weer op school te komen, dat zegt mij wel iets over hun motivatie.

Greetz,

Ineke