Eindelijk

Vrienden/innen
Het was even stil, maar ik ben er weer. Ik zal in het kort even de afgelopen dagen weergeven.
Het is toch nog gelukt, op dinsdag kregen we te horen dat we woensdag af konden reizen naar Juba. We hebben die dag gebruikt om nog een keer te gaan zwemmen in de German Sudanese club en hebben ’s avonds met Martin (de HID) van het Holland House gegeten bij een geweldig Libanees restaurant. Martin heeft goed voor ons gezorgd de afgelopen tijd, hij heeft er voor gezorgd dat onze koffers en pakjes vast naar Torit werden verzonden, zodat we in elk geval wat meer spullen zouden hebben bij aankomst. Hij was ook nooit te beroerd om onze wasjes op te hangen. Regelmatig hingen mijn stringetjes tussen de heren boxers hihih.
Khartoem is een bijzondere stad met veel tegenstellingen. Er zijn dure restaurants, goede huizen, maar ook mensen die langs de straat leven met hun kudde geiten, of met hun fruitstalletjes. Als je dan ’s morgens langs liep, op weg naar het UN kamp, zag je ineens beweging komen in een stapel dekens/zeiltjes. De verkoper kwam er dan onder vandaan gekropen en de handel kon beginnen.
Over Juba kan ik kort zijn: het is not the place to be. Het UN kamp is overbevolkt, je moet een container delen met drie of vier mensen. Sander en Remco, die hier hun rijbewijs moesten halen hadden de pech om met een collega uit India de container te moeten delen. De beste man begon “s morgens om een uur of vijf met het opbakken van zijn ontbijt. Dat ontbijt bestond uit uien, tomaten en wat kruiden. Ach voor een paar nachtjes was het wel te doen vonden ze.
Het water uit de douches was regelmatig bruin, tegen zwart aan. Het was er heet en troosteloos. Het enige lichtpuntje was “de toekel” waar we heerlijk konden ontbijten en koffie drinken. Want ook hier was het weer wachten, wachten en nog eens wachten.
De standaard kreet op kamp Juba was : “kom morgen,………. Vanmiddag, what ever maar terug, maar niet nu” terwijl het soms alleen om een simpele handtekening op een formulier ging.
Voor de “mannen” was het goed om in het zuiden te zijn, hier mag namelijk wel alcohol geschonken worden. In Khartoum is dat niet te krijgen en ook strikt verboden.
Op vrijdag konden we afreizen naar Torit, met de heli. Harm en Dirk zaten in de ochtend vlucht en ik vertrok in de middag.
Ik had nog nooit in een heli gereisd en had daar verschillende verhalen over gehoord. Goed voor de zekerheid maar een plastic tasje in m’n heuptasje. (waar ik trouwens heel blij mee ben, ik sjouw het ding overal met me mee)
We zaten met z’n dertienen in de heli, er zaten wat burgers in en een tiental soldaten uit Bangladesh. Het was snikheet, maar ik had verder geen problemen. Je zit als haringen in een ton, aan de zijkanten en de bagage ligt op een stapel, vastgesnoerd in het midden. Je zit dus met je knieen tegen de bagage en kan je niet of nauwelijks bewegen.
Een van de Bangladesh jongens schuin tegen over me begon overmatig te zweten en te gapen. Op een gegeven moment zag ik hem naar de boord wertuigkundige wenken en gebaren maken. Hij kreeg een rolletje toiletpapier aangereikt, terwijl hij al kokhals bewegingen maakte. Ik dacht, dat gaat hij vast niet redden en heb hem via z’n collega’s (die een beetje zaten te grinniken) mijn plastic tasje maar gegeven. Ik heb m’n blik discreet afgewend, maar zag hem, bij het uitstappen met een volle tas weglopen.

Bij aankomst op Torit stonden Dirk, Harm en de sectorcommander al op me te wachten.
De kennismaking was vriendelijk en ontspannen. Ik kreeg ook meteen een container toegewezen, eindelijk een plek voor mezelf. En Godlof was m’n bagage (dankzij de HID) er al. Heerlijk om niet van 10kg bagage (inclusief laptop) te hoeven gebruik maken hihih.
Inmiddels heb ik een soort van kennelhoestje en keelpijn opgelopen. In Juba ben ik nog even naar de medische dienst geweest en daar uiterst vriendelijk behandeld door een Sudanese arts Hij heeft een heel rapport opgemaakt, bloeddruk opgemeten etc. Met een hele zak pillen ging ik weer weg. Afgelopen nacht heb ik door bovengenoemde klachten niet zo kunnen genieten van m’n een persoonscontainer als ik had verwacht, maar ach het gaat wel weer over.
Gistermiddag zijn we met een tweetal collega’s even naar Torit gereden. Het is een vriendelijk stadje, echt Afrikaans, men leeft op straat, hutjes, veel handel (een bijna permanente koninginnen dag) en zo te zien vriendelijke mensen.
We gaan het allemaal meemaken, maar ik denk dat het goed gaat komen.

Inshala

Ineke