zaak 103

Vrienden/innen
Er zitten al twee werkdagen op hier in Torit. We werken hier zeven dagen in de week, maar in het weekend wordt er wat rustiger aan gedaan. Zaterdag heb ik m’n container uitgemest en vast wat spullen uitgepakt. Na een nacht in deze container was het me duidelijk, hier ga ik niet blijven. Er staat een generator net achter m’n container en dat ding maakt een vreselijke herrie. Alleen als de stroom uitvalt is het stil.
Maandag krijg ik een andere container en ik ga met Dirk ruilen van bed. Hij heeft een bed met een kastje aan het hoofdeind, waardoor het bed korter is. Tja Dirk is geen onderdeurtje, dus die past niet in het bed. Ik gelukkig wel en heb dan bovendien meteen een extra kastje voor al m’n tut dingetjes.
Vandaag zijn Harm, ik een Pakistaanse collega en een collega van de Filippijnen het plaatselijke politie bureau in Torit gaan bezoeken. Dit is een van de dagelijkse taken. We gaan dan kijken of er nieuwe zaken zijn en of er verdachten zitten.
Het politiebureau ziet er niet uit als politiebureau, maar meer als een kraakpand annex fietsen stalling. Ergens achter in een stoffig gangetje vol met oude fietsen de zat de wachtcommandant, hij was druk bezig met een klant. Iemand die kwam om een rapport op te maken. Ze wilden beiden graag op de foto, dus er werden wat haren gefatsoeneerd en men ging recht op zitten. Er was een nieuwe zaak, zaak 103 een moord. Het gehele rapport bestond uit twee velletjes papier. (zie foto) er zaten verder geen verdachten in de cel.
Waarschijnlijk zouden er ook niet meer dan die twee velletjes papier komen. Men heeft niet de mankracht, middelen en kennis om hier iets mee te doen. De mensen die nu op de politie bureaus werken (als ze al op komen dagen) zijn over het algemeen mensen uit het leger of ex rebellen. Volgens onze Pakistaanse collega kwam het regelmatig voor dat men de “agenten” onder invloed van alcohol op het bureau aantrof. Zo niet deze morgen.
Men gaat hier uit van het principe dat de oude garde moeilijk, of niet meer te veranderen is en heeft de hoop op de nieuwe en jonge politie mensen gevestigd. Er gaan hier volgende week trainingen beginnen en ik ben in het trainingsteam geplaatst, omdat ze een vrouw erbij willen hebben. Ik zal hier volgende week waarschijnlijk nog niet voor ingedeeld worden, maar ga wel proberen zosnel mogelijk te beginnen.

Door de weeks komt er een mevrouw op het kamp, die een maaltijd serveert.
Deze maaltijd bestaat uit bruine bonen, rijst, een soort vlees, een stuk maïs deeg, een soort witte melige groente (qua uiterlijk lijkt het een beetje op een stronkje witlof) en een paar bruinachtige aardappelen. Op zich is het wel te eten, maar er zit geen enkele variatie in. Het is elke dag , zes dagen in de week hetzelfde.
Vandaag, zondag komt Agnes niet, dan heeft ze kennelijk vrij.
Harm, Dirk en ik hebben dus in de middag de stoute schoenen aangetrokken en zijn in een van de plaatselijke restaurants gaan zitten. Ook hier serveert men maar een (1) vaste maaltijd.
Kip, bruine bonen, een broodje, een soort knoflookachtig prutje en een paar plakjes tomaat.
Het was een smakelijke maaltijd. Nadat er was afgeruimd werden de restjes, die wij op ons bord hadden laten liggen, verdeeld onder wat kindertjes die rond het restaurant speelden, de hapjes werden gretig opgepeuzeld.
Tja in zo’n tentje eten is een soort Russische roulette, maar ach dit is Afrika.
Het stikt hier van de vliegen en als zo’n beest net op een hoop stront heeft gezeten, daarna probeert iets van jouw bordje mee te kanen, jij dan weer een hap neemt,dan heb je gewoon poep in je mond. (aldus de tropenarts van het AMC in Amsterdam)
Na de maaltijd besloten we om maar wat aan community policing te gaan doen en zijn naar de plaatselijke kerk gelopen. De diensten waren helaas net afgelopen. We zijn op zoek gegaan naar de kapelaan. Die was er niet, volgens wat volgelingen hij was naar Rome.
Er was wel een vervanger en na wat zoekwerk werden we naar een soort kamertje gebracht, waarin zich een aantal kinderen en wat vrouwen bevonden. De reserve priester zat met een grote pleister over z’n kin (bijna van oor tot oor) en alle twee z’n knieën in het verband (hij droeg een korte broek) een bordje soep, dat op zijn gewonde knieën stond weg te werken. Hij vertelde dat hij was gevallen met de brommert. Er werden verontschuldigingen aangeboden omdat de kapelaan er niet was en nadat we de man een voorspoedig herstel hadden toegewenst zijn we vertrokken. We gaan over een week of zo nog wel even kijken.
Hierna zijn we naar de rivier gelopen, waar het altijd een drukte van belang is. Er worden auto’s gewassen, gebaad en de gewone was kan er nog wel tussen door. Er lopen heel veel kindertjes rond en ze willen allemaal op de foto. Zodra je de foto hebt genomen komen ze op je afstormen om te kijken. Dan zie je allemaal glunderende gezichtjes om je heen of ze nu op de foto staan of niet.

Ach het was een mooie dag vandaag………